İnsan, birbirini gerçekten sevebilir miydi,
Yalanlar arasında kaybolmadan, içi titreyerek,
Gözlerde samimiyetle parlayan bir ışık gibi,
Kalpte derinliklerde yankılanan bir nağme gibi?

Sevebilir miydi, yalanlarla değil gerçekle,
Dudaklar arasından dökülen saf sözlerle,
Gözlerin içine bakarak hissedilen duygularla,
Kalpte yeşeren, hiç solarak solmayan bir çiçek gibi?

Belki de mümkündü, yalanların gölgesinde değil,
Gerçeğin ışığında, berrak ve temiz bir sevda,
Yalanlarla örülü duvarları yıkarak,
Kalplerin en derin köşelerine uzanan bir dokunuşla.

Sevebilirdi belki de, yalanlardan arınmış bir şekilde,
Kelimelerin dansında, ruhların buluşmasıyla,
Gözlerin içindeki samimiyetle,
Ve her bir nefeste hissedilen derin bir aşkla.

İşte böylece, insan insanı gerçekten sevebilirdi,
Yalansız, saflıkla, içtenlikle ve samimiyetle,
Çünkü gerçek sevgi, yalanların ardında değil,
Kalplerin derinliklerinde, sonsuz bir güzellikle.

Madem ki hepimiz sevgiyi ve aşkı arıyoruz o zaman neden bunca yalnızlık ve yalnızlar ....