"Geceye bakınca
gündüzün hiç şansı yok.
Yavrusunu toprağa veren annenin, taşlaşmayan yüreğinden istiyorum."demiş biri
her akşam sekizde söner ışıklar
dokuzuncu yaşını henüz göremeyecek olanlar için
şerefine müberra kılar
kursaklar heves mezarlığı
elini sise sokup sisle bir olan
yağmur çağrısında yeni harfler öğrenir
böyle bir günde yağmur kim ister ki
rüzgar çeşitli kahramanlıklarla çıksın
ruhu sekteye uğrasın kesretli düşlerin
gülüşünü kanlı bezle silen
esmer yüzlü bir çocuğun masumiyetini çalmak
hamakattir ve dehşettir
"küçükte olsa kötülük kötülüktür, rivayettir, vesvesedir, yalandır." demiş biri de




"Şairane bir mübalağada bulunuyor, yarının yolunu boyle bulduk."demiş biri
bulutları yirmi metre pamuk sanan çocuklar
kırmızıyı taklit eden al’a
gülüşlerini serdiler..
cebinde kutsal anahtarı sarı kubbenin
önce bir demirciyi sekerek ilişti kaderin mertlik kederi
sonra kuru çubuk iftirasını kabul edip
kırlangıç üşüten dağ yamaçlarına
ömür körü insanlık için
ekmek kırıntıları serptiler
menfi ideolojilerini, sahte sözlerini
insanlığın nazarına sunanlar
ölmeden önce babasını görmek için yalvarana
"az ötede doğmamış gibi oyna!" diye yaftaladılar
ateş kızılı kavururken yeri-göğü
serefraz fedakârlığın yetişmesini umdular
rüyalarında türlü harikalar doğuranlara
mevsim, bütün ömrünce ılık gölgeli bir yaz
"küçükte olsa hiçbir hatırlama da bulunmayan unutulanın yerini tutmaz." demiş biri de



"kormuyor musun?
Cennet kafilesine
iltihak etmenin elzem olduğunu duyurmaya." demiş biri
sokakları mahşer kokan şehrin
en sarp uçurumlarına dahi
genişce tarih yazdılar
tüm vakitler, tüm zamanlar
aydınlanması zor sabahlara inkilab etmiş
için de varmış ya da yokmuş gibi bir müddet
bu tatlı visal ve bu emsalsiz haz
kalbini deşip yerine geçen ağrı
tek bir kelimeye istiğrak ederken
fikri ateş parçası imiş
tebellür renklerin sıcaklığında
sessizlik bile alıp başını gitmiş
bugün salı mı sığlara çekildi günler
umuduna yıldız koyan çocuklar
cesim bir ormanda tek tek sarılmış sevdiklerine
"karanlık gece dalgalarını andıran
gözlerin, korkunç duruyor değdiği boşlukta." demiş biri de
yemek için yaşamak, belki yaşamak için yemeye yetmiyordu.









"Şimdi müphem bu ahvâlinle
yüz defa ölmeyi bir ömre sığdırmak kabil midir?"demiş biri
balığın denizle meşguliyetinden istediler
öğlen yemeğini erken tüketen çocuklar zahib
gözlerinin nemine intikal eden teselli de buldular kendilerini
uzun ve müselsel bekleyişler için
yığıntı nefesler soluyor ciğerleri
ezelden ebede değişmeyen
veda ve endişe saçan ufuklar’ımız Hizan’a döndü
"küçükte olsa sabır, sıraat köprüsünün başına gidip orada beklerim diyenlerin sırrıdır."demiş biri de




Velhasıl, abartmamak ifadesi
olmalı yaşananların.
Bu bağlamda sus’tuk!

İyi ’he ce le’(r).




Zeynn