Kadın;
İnsanlığın hala kanayan en derin yarası, her yaşta çocuk ruhlu olan , önce prensesler gibi davranılıp, daha sonra bedel biçilerek çocuk yaşta dahi allayıp pullayıp bir mal gibi alınıp satılan, bulutların üzerine çıkarılıp, nihayetinde paraşütsüz olarak aşağıya itilen ve paramparça oluşu seyredilen kadınları anlatmaya çalıştım. Bu kadınların bir kısmı acı da olsa kaybolurken bir kısmı da küllerinden doğmayı başarıyor.

PORSELEN BEBEK

Işıl Işıl parlar sergen içinde,
Güpürlü danteli Porselen Bebek.
Gümüş tokaları sarı saçında,
Mavi kadifeli Porselen Bebek.

Vitrinde görenin girer düşüne,
Kalenderce bir bey düşer peşine,
Allıdır pulludur gider hoşuna,
Çantası fileli Porselen Bebek.

Asaletle atar adım içeri,
“Nedir bu bebeğin bana ederi!”
Söz verildi artık dönülmez geri,
Umutlu, neşeli Porselen Bebek.

Özenle yerleşir beyaz pakete,
Kırmızıdır kuşak simge iffete,
Bey de beşibirlik takar buklete,
Kınalıdır eli Porselen Bebek.

Yerinden inince geri alınmaz,
Kimbilir nereye gider bilinmez,
İçli içli ağlar yaşı silinmez,
Yolu şaibeli Porselen Bebek.

Kalender bey der ki: “Başköşe yerin,
Öyle albenili, hassas ve narin,
Bir de bakışın var bak derin derin,
Edalı işveli Porselen Bebek.”

Başta şefkat ile okşayıp sevip,
Gece gündüz demez tozunu savıp,
Hoş nidalarıyla kederi kovup,
Endamı cilveli Porselen Bebek.

Cüsseli aniden öfke çağlayıp,
Bir sille düşürür yürek dağlayıp,
Dağılır her yere kara bağlayıp,
Yaralı bereli Porselen Bebek.

Seçil’in çığlığı ruhunu sarar,
Her bir parçası içini yarar,
Küllerinden doğar en güçlü karar,
Huzura ermeli Porselen Bebek.

SEÇİL BEKEÇ
23.03.2024