KARANLIKTAN AYDINLIĞAKARANLIKTAN AYDINLIĞA Düşerken güneş suya, tutuşur sanki deniz! Duman vermez bu ateş, kızıla boyar suyu… Nasıl bir yangın ki bu, sızlamaz hiçbir geniz; Görmez o ateş topu, sulardaki pusuyu… Çeker alır karanlık, şarap rengi güneşi! Yapraklar kan dökerken, dallar kömüre döner! Bilmem bu görüntünün, var mı dünyada eşi? Dünyayı aydınlatan, dev fener artık söner… Karanlığa hapsolur, çaresizlikten beşer… Çekilir güneş gibi, canlılar kabuğuna! Ya Rab, ne ibretler var, görenin aklı şaşar! İnsan denen cüceler, eğilir Mabuduna… Artık alev topundan, kalmaz zerrece eser! Arar dolunay onu, gece sabaha kadar… Gece boyu güneşin, yerinde yeller eser! Yakınır insanoğlu, eyvah tan aha kadar… Sabah olur gönüller, hep pırıl, pırıl parlar! Aydınlanır tüm âlem, karanlıklar yıkılır! Artık düşünen insan, ortalığı toparlar! Akıllar uyandıkça, selamete çıkılır… Hangi gece ermedi, ardından bir sabaha? Güneş gittiği yerde, hiç uykuya daldı mı? Her nura kavuşunca, şükrettin mi Allah’a? Bilmem düşünen insan, bundan ibret aldı mı? Karaman-2021/02 Halil Şakir Taşçıoğlu |
Sonsuz saygılarımla