***Ümitsizliğin en derin kuyusundayım ***

Kaybolan yıllarımı, seninle dolu anılarımı
Bana geri verin, geri getirin
Dilimde bir ağıt
Gözlerimde bulutların ne işi var
Geri verin bana mazimi

Kim prangaladı kalan ömrümü
Hangi akrep başıma sardı
Bu kadran geceleri
Karanlıklar sarılan gecemde
Bana güneşimi geri verin
Düşündüğüm, düşüncelerimi terketmeyen
Sen, dört mevsimin tadı - tuzu
Seninle başladım zindan gecelere

İstemem sensiz, baharı yazı
Yalnız gecelerimin düşünü
Aynalarda seyrettiğim gülüşünü
Sesini, çalışını her akşam kapımı
Geri verin bana, geri verin
Umudumu, özgür sesimi, nefesimi
Bırakın !
Özgür kalsın kuşlar
Evimi, bahçemi, gökyüzümü
Çevirmeyin zindanlara !

Sana yolluyorum mektuplarım
Mum ışığı gecelerimde
Kör ışıklar kadar sinsi bu akşamlarda
Aydınlık sabahlarımı
Sana saklamaktayım

Oysa güvendiğim
Dağlar değil mi
Beni gecelerce ağlatıp
Güneşli sabahlarımı karanlık eden
İşte şimdi yalnızlığımda
Duvarlar dinliyor şarkılarımı
Suskun ve cevapsız duvarlar
Aynadaki aksime dalar gözlerim
Seyrettiğim orada muson yağmurlar mıdır ?
Boğulan simamda izler, yollar izbe
Penceremde görmediğim gözler bakar
Bir sen göremezsin
Karanlık ve mutsuz bakışlarımı

Uzamasa artık gelişin
Dedi kodu cadılarının homurtularını
Çekemiyor artık yüreğim !
Uykularım şimdi bir serçe uykusu
Sen gideli
Bir şarkılık zaman kalsa dayanamam !
Sensiz olamam derken, beklemek varmış
Yokluğunun tutsağı olduğum
Kaderin avuçlarında
Acılar harmanlanır yoksun diye
Baharın dal uçlarında

Umutlarımız
En güzeliydi
Neler dilemiştim ellerim boşluktayken
Gün oldu ki
Işıksız pencerelerin kucağında sabahladım
Sana mektuplar yazdım, yazdım
Avunmak için
Ağladım karanlıklar içinde
Tükenmedi ayrılıklar !

Bilemediğim bir iç yanmasıyla başlar gecelerim
İşte böyle
Kaderin bana verdiği
Volkanık ödül !!!

Günay Koçak

30. 04. 2024