Toprağın şiiriVarlığında değil sesini yokluğunda anlar nefesini insan insanı Ne kadar yazarsan yaz Sonsuz bir boşluk ki asılı kalır dudağın uçurum kenarında sözcüklerin dilinde gökyüzünde yıldız kayması insan parlaklığı geceye vuran unutulmaz telvenin acı tadı yaş alırken ömür vermez dünü ve anı yaşatır insanı ananlar ve kalanlar tutunmaya mahkum ne giden gelir ne de yaşayan bilir kıymetini toprağın Can yakıcı gerçeğin kendisi kucağında toprağın merhameti iki gerçek bir içinde Yaşam ve ölüm kaynağı kurumayan dilidir toprağın şiiri 04.04.2024 Sinan Gürbüz |