sırtım mıydı/
omuzlarından eserken yel
kanatlarında kapılarının
yüzüme çarpan.

yolda mıyım...
yolun kaldırım tutan hangi tarafında.
geliyor muydum bir yerden
ve gidecek miydim nereye.
ve sen,
beklediğim en kalabalık
yolculukken..


(...)

sana savaşların,
intikamların
ve çizilmemiş
Atlaslardaki yalınlığın
ve yalnızlığın
buz gibi soğuk
yanlarından
ve tam içinden değil,
yüreğimdeki umudun
mavi tarlalarından
ve kuşların
sapan değmemiş
kanatlarından,
nehirlerin ve ırmakların,
sadece
nehir ve ırmakların
sırılsıklam ettiği
içimdeki ıslaklıktan,
ütopyadan.
çığlık çığlığa
bağırarak ve kızıp,
titreyerek
yazıyorum bunları....

’’kanatlarını kuşların’’

ve kapılarını açıp,
kaçıp sokağa
öyle susup susup
b-akıyorsun
bir mısra derinliğinde

içime/ellerin...

nerede hata
yaptığıma dair
bilgece sözler edip
her yanımı
ısırmak istiyorum.

ki yerimde olup
kurulup yerime

elini
çenenin altına götür
ve şekil ver
saçlarının kırıklarına
gözlerimin içine
bakmadan ama
derin bir soluk al
emin olarak kendinden
ve mutlu et varlığını
gülüm/se

ve anlat bir kez daha...

hiç akıllanmıyor
yağdığında yağmur
yolunu kaybeden
martılar...

sana benzemedi
bil/iyorum
yaptığın son resim...

sen kocaman
değil misin artık
ve kilo almamak için mi
çokça içiyorsun
ne güzel...

hiç susmadın mı
o gün mutfağında
ve kızdın mı sahiden
öfkelenip
kırdın mı bardağı...

iyi kabarmıyor mu
pastanın hamuru,
sıcaklığımı mı yetersiz
fırının

(ateşe mi ihtiyaç duydun,
bunun için mi öptün...)

hiç akıllanmıyorum değil mi
bak yine yazdım...

adam olmayacağım,
n’densiz cevaplar
vermeyeceğim sana
ne de tuhaf
espriler yapmayacağım
öyle mi?

aynada
kendini mi izleyeceksin
sabahlara kadar,
kendi
omuzuna mı dokunacaksın
kasıklarına doğru mu
akacaksın
terlemişken ensen...

müzik
tuhaf bir sihir
biliyor musun?
notalar harflere benzer mi
söyler misin?

(bunları neden yazıyorum)

sadece kelimeler
kalıyor/bunu öğrendim
durmadan
çoğalan sorgularda
derin bir nefes alıp
dalıp/dalıp
boğuluyorum/sana...



(...)