Trenin hareket saati gelmişti. Bir memur vagon kapısını örtüyordu. Maria Puder merdiven basamağına atladı, sonra bana eğilerek, yavaş bir sesle, fakat tane tane:

-"Şimdi ben gidiyorum. Fakat ne zaman çağırırsan gelirim" dedi.

Evvela ne demek istediğini anlamadım. O da bir an durdu ve ilave etti:

-Nereye çağırırsan gelirim!


(Sabahattin Ali Kürk Mantolu Madonna)

dizkapaklarında
asılı iken gitmelerin
gölgesi,
henüz üşütmedi
ve üşütecek zamanlara
gelmedi tenin.
yüreğinde saklı tuttuğun
bir düşü
asarken kemikten
mandallara,
çekilir içindeki deniz,
çekilir mavisine
mızıkçı seslerin
içinden geçip,
mevsimlere
benzeyen yüzler
ediniyorduk,
her çıkılan yolculukta
mevsimsiz,
teğet geçerken
mola yerlerini
ve dil ucuma kadar
gelmişken
tam söyleyecekken
adını
sana ‘’yaz’’ dedim de
terledi önce sırtım
sonra avuç içlerini öptüm.

o akşam,

bütün adresler
sana/
sadece sana
çıkıyor diye
aramadık belki de
polis karakollarının
önünden geçilmedi
ve bakılmadı bu yüzden
hastanelere
bir ilan asılmadı
duvarlara.

gelişigüzel çekiyorduk
AK/ciğerimize denizi
çıkagelmiştin yine

sen miydin o sahi?

daha kısa saçlarıyla
diz kapağının üzerine
kamufle etmiş eteğini.
bir okul kaçağımı
yoksa?
bilemiyorum…

ne kadar
b-akarsan
b-ak
ya da gör
ne kadar
uzAKsa
yinede
algısı eksik mesafe
kadardır yanındaki..

tılsımı yitik bir kelime
kadar belirgindir her şey..

ve ANlık
söylenmiş bir yalanın
sahipsiz kalması gibi
iki kişilik trajedide.

haklıydın çokça
belki de bu yüzden
vazgeçtik
saksılardan
ve anlamlarından
çiçeklerin

gül-üm

bu yüzden dönemedik
doğaya
ki saklanılan bir gerçeğin
gerçeğimiz olduğunu
düşünmedik bu yüzden..

anımsa,

zamansız/zamanlardaydı
herkes benzemeye
kararlıydı
kendisine..

yokluğunda;
kanatları kapandı
kapıların,
harf harf
kitaplar yakıldı
yüzleri çarpıldı
duvarlara
aynaların
tartaklandı
el konuldu
ve asılı kaldı ciğerlerimde

koku/n…

bir amaç insana
bu kadar
yakışıyordu değil mi?

evet sendin odalarca
aradığım
her şey/her şeyim ki

gel/ama

ama

uzun sürmesin
kimsesizliğin
bu yüzden
kaybetmek istemiyorum
seni
içinden/içimden
deniz geçen kentte..

ve sevgili;
toprak öper tabanlarının çıplağını,
uzay genleşir,
yüreğimin hacimleri açılır
boşluğuna almak için seni.
güneş doğar tenine

-sonra-

alır içine/ıslağına
ve boğulur Firavun
kum ve deniz
derinliğinde

ve sen;
b’aşka bir mevsim olursun
üşür kırıkları saçlarının
ve ben yine gelirim..
hoşça...



(…)