’’HEP BEN’’
değil mi
bizi bizden ayıran

içimizi kemirip duran

bir üstünlük fısıltısı
nefsimizden duyulan

’Niye ben değil’ lerle fitillenir ateş,
yakar kavurur
gün gelir
ene duygusuyla
Kabil Habil’i vurur sırtından

Dökülür ilk
k
a
n

Kardeş eliyle düşer toprağa
c
a
n

Başlar imtihanı Adem’in,
taa o zamandan

Bitmek bilmez
bir ihtiras
bir başkaldırı ki
kimden miras

Ah yok mu o
’h
e
p

b
e
n’
arzusu
kıskançlıkla yoğrulup duran

Gün gelir yanar hased odu
Yusuf’u da attırır kuyuya .
yalanını yükleyip kurda
getirtir
kanlı
gömleği
koydurur babanın kucağına

Bitmez ene
son bulmaz benlik davası

ta o günden bu güne
ayrılır evlat
ana baba
kardeş

ayrılır
eş dost
yâr yaren
hepsinde ben kavgası

Tükenmez bir ihtiras
bilinmez kimden miras
taşınır sonsuza

Şahittir zaman

Şahittir
arz
arş

kurtulmaz nisyandan
asra yemin edilir ki
hep hüsrandadır insan...