Ormanın içinde dumanlar tütüyor
mangal gibi yanıyordu yüreği
elleri cebinde hali perişan,
tozlu palto
duvar boyalı ayakkabı
yanıyor kül tepesinde

Söyle adamlar ağlar mı
içinden mi sadece
yoksa bu yanan göz yaşları
benzin mi döktü ormanlara
çaresiz, kurşunsuz, dilsiz
Cebinde On lira ile

Göğün tepesi, yıkılıp
şimşek çarpmış kollarının üzerine
gam ateşi
küle döndürmüş kapkara gözlerini
Gamzesin de saklamış iki göz yaşı
göz çukurların da binlerce sitem
ve dâhi nefret birikintisi
hayatın çilekeş rüzgârına nida ederek
savurdu makbere saçlarını
ölüm hak hüküm Allah’ın


nasıl sustun söylesene ?
cevap vermedin !
acının sessizliği konuştu sadece
sen Ay gibi sustun
yıldızlar geçerken
sakladın dileklerini

Kalbin demir parmaklıklar ardında
sükunet içinde
aklın susmuş
dudakların, kımıldamıyor
Öyle ce dinliyorsun kendini
bir şiir bir roman gibi


Adam öylece duruyordu
sırtını güneşe dayayarak
başını yüreğine gölge ederek
Sustu öylece
yangın vardı bir yerlerde
biz hiç duman görmedik
Adam ağladı ve sustu
biz hiç ses duymadık

toprağın altıda bir üstüde
kuşlar ölür gökyüzünde düşer yerlere
Vurgun yemiş gibi


Ayşe Caniberk
Gümüş kalpler