Sonbahar yaprakları dökülmeye mahkûm
tıpkı gözlerimin gözlerine mahkûmiyeti gibi...

hele bir de aylardan Eylül ise, yargısız infazların
baş koyduğu bir ölüm korkusu sarıyor benliğimi...

ve ben ürperiyorum, üşümelerin ardından
yeniden darağacına asılı bir gölge beliriyor
gözbebeklerimin içinde...

haksızlıkların içinde başkaldırıyor bir çocuk
dilsizliğine rağmen sessiz çığlıklar atıyor...

ve birileri bildiği halde haksızlığa köpekleşerek susuyor
adaletin terazisi ezelden beridir sessizliğe gömülüyor
karanlığın içinde büyüyen yalnızlık içine çekiyor herkesi...

Eylül Dallarından kopardığı yapraklar kadar
acımasızca kopartıyor yürek de var olan sevgiliyi...

Eylül yine bıçak sırtı gibi kesiyor hayallerimin dilini
ve darağacına çekiyor, kurulan idam sehpasında duran
haklı kadının/adamın boynundaki ipini...

21 Eylül 2016