Yokluğunda hüzün doldurdum ceplerime
Adına şiir dediğim yürek alevlerimi
Güz yangınlarını yazdı kalemim
’’Hayat bazen tatlıdır ’’ diyor Zeki Müren
Hangi hayat ?
Pembe hayallerimde kalan hayat nerede
Ben hep gri akşamlarda sonbahar oldum

Yokluğunda buğulu camlara yazdım şiirleri
Sigaramdan nağmeler üfledim yüreklerine
Yağmıyor ağlıyorum, kavgalar büyüyor yalnızlığımda
Bir çigan ezgisiyle boğuluyorum
Sonra hiç !
Hastayım... hangi kapıyı çaldımsa açılmıyor, neden ?
Çünkü benim kapım hep açıktı dost diye sarıldıklarıma
Bir ümit bozgununda tükeniyorum
Hastayım dedim, dostlar toz oldu

Bir delice hevesle koşmuşum... menekşeme... manolyama
Oysa anlıyorum ki ; çiçeklerde satarmış seni
Hastasın diye... hasta olma... koş koş
Hem ağlıyor hem yağıyorsam
Sonra hiç !
’’Hastayım yaşıyorum... yaşamak bu değil ’’
Diyor şarkılar
Şimdi yedi kurşun sürmüş bekliyorum
Kim çalıyor kapımı... yere seriyorum !

Ben koca bir ormanın... şimdi yalnız ağacı
İçimde bir eziklik bir buruk acı
En kılcal damarlarıma kimsesizliğim yayılır
Üşüyorum... hastayım çünkü !
Yağmur suları iniyor tüm ağaçlara, canlanıyorlar
Ağır ağır dal vermiş el ele
Benimse dallarım kırık !

Ben koca bir ormanın
Yalnız ağacı
Çekilmiyor artık bu iki yüzlü dünya !
Ki, gün günden acı
Ve, anladım ki ; gerçek sevgi senin içinde
Seni seven sensin...sensin tek dost sana

Güneşin yakıcı sıcaklığı ile birlikte
Tüm gerçekleri yaşadım bugün
Yıpranmış kadehlerden
Yıllanmış dertleri içtim
Zehir içiyor sandım her yudumda
Gözlerim yosun yeşiliydi
Yosun yeşili vefasızlığın
Kırıldı parça parça

Şimdi
Bütün varlığım ezik
Yitirilmiş mutluluğum kapkara duman !
Hüzün şarkıları dersen keder keder
Tutmayın derken artık elimi... zaten yoksunuz !
Bak yeşeriyor evren...leylaklar açacak
Bir dost var ki ; o benim, bana dost

Günay Koçak

28. 2. 2024