Güz Döktü Yapraklarımı
Önce güz döktü yapraklarımı
Ardın gelen soğuk kış Üşütü yalnız yüreğimi Geçilmez etti karlı dağlar Çığ olup düştü yollarıma Gündüzümün mavisi kayıp Gecemin ayı yıldızı firarda Gök gri kül rengine bürünmüş Baktığımda pencerimin camında Hüzün sızar aldığım nefes le Tepede aşağı bu bedemime Gecenin dostu bir bardak çay ısıtır Şiir yazan elim ile üşüyen avuçlarımı Arada dönüp bakarım Duvarda asılı saate Hayli geç olmuş vakkite Uyku gelmez yastık taş olmuş Düşünce döndürür sağa sola Sorasan beni yaşıyorum Yıkılmadım halen ayaktayım İyi günün insanlarını sildim Kötü zamanda elimde tutanları sevdim Sayıları azaldığı için Vefalı kulların kıymetini hep bildim |