Monogamik Epilepsi
Beyazına kir bulaşmış gülüşlerinin
kirpiklerinin gözlerine açılan avlusunda güvercin cesetleri toplu mezarlar kazılıyor sen ağladıkça ve ruhunda kapanmayan derin yaralar her gün teninde yeni bir cenaze töreni her gün kara çarşaflı sen her gün ağlıyorsun Irzına geçilmiş kokladığın çiçeklerin omuzlarının göğüslerine uzanan derin dekoltesinde çiçek cesetleri çoğalıyorlar sen ağlayarak orgazm oldukça ve büyüdükçe büyüyor karanlığın gözleri her gün teninde yeni bir tırnak izi her gün çırılçıplak sen her gün üşüyorsun Benimse mavisine gölge düşüyor gözlerimin iki kaşımın birleştiği coğrafi noktada hayal kırıklıkları biriktiriyorum batıyor ve kanatıyor yüreğimi sen ağladıkça güvercinler kabir azabı çekiyor çiçekler kendi kokularına asıyor kendilerini her gün ağladıkça sen daha da büyüyor aramızdaki karanlığın hiyerarşisi ve bir adım daha yaklaşıyor bana yalnızlığın o soğuk anemik endişesi.... |
tesekkurler..