Biz, çileli yolların vefakâr yolcuları,
Bir yastıkta kocayan, neslin sonuncuları.

Varlıkta ve yoklukta, sonu yok sevgimizin,
Kabire kadar gider sevdalarımız bizim...

Aşkın gonca gonca açtı gönlümde,
Ömrümün bağına diktiğim sensin...
Bugün de, yarın da, kalan ömrümde;
Hayata başlayıp bittiğim sensin...

Gözümün nûr’usun, başımın tacı,
Yuvamın direği,derdim ilacı,
Saâdet bağımın her iki ucu;
Binlerce kördüğüm attığım sensin...

Al gönlümü taştan taşa çal gitsin!
At ateşe, rüzgârlara sal gitsin!
Yeter ki nefesim seninle bitsin;
Mahzun gözlerinde yittiğim sensin...

Derdimin ortağı, can yoldaşımsın,
Başımın üstünde talih kuşumsun,
Çayımsın, çorbamsın, gün ışığımsın;
Her sabah doğduğum, battığım sensin...

Gölgesinde huzur bulduğum çınar,
Başımı gölgesiz bırakma ey yâr!
Senden ayrı nefes aldığım zarar;
Yanında huzuru tattığım sensin...

Yanımda varlığın olsun yeter ki,
Ellerin elimde kalsın yeter ki,
Dünya bir yana sen, bir yana bil ki;
Öz canımdan üstün tuttuğum sensin...

Varımsın, yoğumsun, iki gözümsün,
Azımsın, çoğumsun, alın yazımsın.
Dikili ağacım olmasın varsın;
Ömrümü, ömrüne kattığım sensin...

Akyol soyadını almak, devletim,
Sensin yurdum, yuvam ve memleketim
Asla bitmez sana sevgim, hürmetim;
Beraber yürüyüp, gittiğim sensin...

Nûriye Akyol (Hicranî) 9/1/2022

Görsel alıntıdır.