Yokluğunun Evreni
Karanlığı yırtan simsiyah bulutları göğünde, yüz yıllardır bir ışık arıyorum.
Bahçesi talan, toprağı çatlak, buzdan güneşini ben ısıtıyorum. Hangi kainattan sürgünüm, her an elma adında bir zehir içiyorum. Binlerce ceset yürüyorken sokaklarında, bir sağ, beni arıyorum... Nedir adı bu evrenin, zaman diye bir yalanın ekseninde felekler dönüyor? Umutlar vaatlerden kaçarken, hasretler vuslatı öldürüyor... En acı işkencelerden geçerken, ela renkli gözlerden Ankalar geçiyor. Yokluğunun bir anında dilimden en acı mısralar dökülüyor... Lokman POLAT 09.02.2024 |