Zorlama
Ben asalet dolu, münferit bir adamdım
bıraktım taşan buharları yıldızların uçlarına sonbahar oldum , nefret etti benden yapraklar bir kar tanesine tutuldum hiç ayrılmadı yaz , benim mevsimimden Ay oldum, bu sefer güneşi istedim Gerçeklik dedim ben zaten gerçekliğin içindeyim Aşık oldum köprülere Kıtaları birleştirmek istedim Demi ne kadar da berceste Ama hep ayırıyor gözüyle baktılar Koparan ben oldum sonunda Her zaman, başatlığımla öne çıkardım Bıraktım artık bu huyumu Can verdim kelimelere, Gecenin çıplaklığı ilişmedi heybeme Pencereden baktığımda inliyorlardı Bir ilintisi kalmamıştı uçan kuşların, şehirle Dostluklarım aşk sofrasına dönmüştü Avizede pörsüyen bir lamba gibiydim Diğerlerinin gölgesinde lakin fark edilen Bozuk saat bile günde iki kez doğrulurdu Benim dudaklarım bir kez bile doğrulamadı Son olarak bir hale bürünmek istedim Küçük bir hayal, çocukluk aşkı, belki de keşkelerim Gükyüzüne bakıp yad ederdim gülümsemelerimi Geçmiş canımı almadı gelecek ölmesin diye Bulutlar ağlardı , ben konuşmaya başlayınca , güneş ortaya çıkmazdı, orman bile dinlerdi sesimi Ben kalıbı olmayan bir adamım işte Sade , uzun, koca bir cüsse |