Karanlığın Günü
Günaydın,
Uçurumun kıyısındaki sevdam. Muğlak evrenin en belirsiz yüzü Bir damla göz yaşında, yitip gider hasretin. Çıkardığın kör kuyulara atıverirsin bir çırpıda... Sormuyorum kimim ben diye. Aslı şudur o sorunun: Kimim ki ben? Sahi ya sen kimsin? Adına sevda dedikleri, beslenmeyi ister ama sevmek artık pek gayri ciddi... Sarmak kapanmaz yaraları bir yana, içinde tuz vardır her parçamın. Ne aklım ne de ruhum, Dingindir... Buralarda aymak bilmedi günler, ama senin günün aydın olsun. Tanıdığın birdir, bin adım yahut bin mil nerede dursa da aynı sevmiştir. Kol atan bir halat çekemez sıkleti, Yüreği çiğnenip tükürülmüşlerde de Barınamaz sevda... Efe Ulaş |