Ben seni iliklerime kadar yaşadım,
Sensiz tüm duyguları beynimde boşadım.
İçi ölmüş biriyim ben,
Dışarda nasıl göründüğüm umrumda değil.
Ben böyle biriyim,
Vurup gitmek fıtratımda yok,
Zaten tarzımda değil.
Hiç umursamadım kimdeyim kimlerde, nerdeyim,
Karşılık beklemeden pencerene asılmış perdeyim.
İster çekersin karartısın her yanı,
İster toplar aydınlatırsın dünyamı.
Dedim ya :
Sensiz içi ölmüş biriyim ben,
Aslında bende suçluyum,her kesi mutlu etmeye çalışırken kendini unutan ben.
Aslında kimse bilemedi, anlayamadı içimde kopan fırtınayı bilemedim neden,
Hani derler ya :
Yanlızlık gece ayazında sabaha kadar beklemek gibidir,
Isınmak için güneşin doğmasını beklersin ya...
O güneş hiç bir zaman doğmaz.
İşte içi ölmüş birininde bu hayatta hiçbir beklentisi olmaz,
Kavurucu sıcaklıklara rağmen yüreği hep ayaz.
Keşke,
Keşke benim senin için öldüğüm gibi sende  beni anlasaydın biraz.
Ben kendi içimde seni iliklerime kadar yaşarım yaşayabildiğim kadar da,
İnan sessizlikte ne huzur aldım,
Ne keyif var nede haz.
Vakit bulursan eğer ben gittikten sonra okursan yazdıklarımı geçte olsada belki anlarsın biraz.
Ha unutmadan tek isteğim senden  baş ucumdaki taşa içi ölmüş birine hayat hiçbir zaman uğramaz  diye yaz...

Kadir TURGUT