UNUT DEMİŞTİN...
Unut demiştin;
Mektubun sitem doluydu Sözlerinle saldığın Bir güz mevsimin Gelgitlerinden. Ve bir ağacın sararmış Yaprağı salmıştın ellerinle Defterin içinde Saklamışlığınla… Mektubu okuyorum; Kağıt ıslaktı Mürekkebine karışmıştı Zarfın içinde de Yarım bir resminle Anladım sen de kalmıştı Öbür bir yanım. Mektubun arka Yüzündeyim Aklım hala sende Bir umut var mı diye Senin istediğin gibi Yeniden başlamaya Adarken kendimi… “Beni unut” demiştin Son mektubundan |