Her sabah ağlayarak doğar güneş
Eksik saçar ışıklarını
Her gün yeni bir katliama açar gözlerini
Elinde olsa belki doğmaz bir daha

Çünkü ayıba şahit olur, utanca şahit olur
Çaresiz çırpınışlar, küçücük çığlıklar görür
Körpecik bedenlerin kirlendiğini,
Masum bakışların linç edilişini
Kanlı ellerin yarınları öldürdüğünü görür
Kahrından utanır ağlar

Her gün bir ana ciğerlerini söker elleriyle
Kokusuna doyamadığı, öpemediği yavrusunu
Toprağa verip kıyafetlerini koklar
Açılmıştır artık gözündeki şelale
Durulmaz, akar durur yitirilen her yavruya
Ay bile utanır artık, bu aleme doğmaya

Barış nerdesin? kardeşlik nerde?
Nerdesin adalet? merhamet nerde?
İnsan canı işportaya düşmüş haraç mezat satılıyor
Çocuklar ölüyor, kuşlar ölüyor, insanlık ölüyor
Bahar baharından utanır
Kışlar yağmurundan utanırda
İnsan utanmıyor insanlığından
Doğma güneş doğma
Bırak kahrolalım utancımızdan

BEŞİR ÇİTAK