Ben hiç sevmedim babamı...
Herkes kadar sıradan,
Her baba gibi sevgisini saklayan,
Tanıdığım en onurlu, adamdı babam
İçten içe bilirdim sevdiğini,
hissederdim değer verdiğini...
Mesela hiç görmedim bana güldüğünü,
Başımı okşadığını, kucağına aldığını..
Yine de bilirdim ben, beni çok sevdiğini...
O göstermeye çekindi,
Ben de hiç sevemedim babamı

Ben hiç görmedim babamı...
Çok zaman eve geç gelirdi babam..
Geldiğinde yatmış olurdum.
Erken geldiği zamanlarda kavga ederdik..
O benim hatalarıma kızardı, ben onun babalığına...
Am hiç laf söyletmedim,
Ne insanlığına, ne de adamlığına.
Ben de baba olduğumda,
evladımla kavgalarımda anladım,
İlk ozaman gördüm ben hatalarımı
Gençliğimde Gönül gözüm kördü,
Göremedim ben hiç babamı.

Ben hiç yaşamadım babamı.
Ne askerliğime geldi benim,
Ne de okul kaydıma.
kocaman adam oldun,
Kendi işini kendin göreceksin demişti.
hiç yaşayamamıştım ne vedalarını,
ne de sarılmalarını
Yıllar sonra annemden öğrendim ben,
her gidişimde gizlice ağlamalarını.
İlk kitabımı babamla okudum,
ilk oyunumu babamla oynadım,
kavgamı da davamı da ilk kez babamla yaşadım.
Ama hiç yaşayamadım ben babamı.

Ben hiç öpmedim, özlemedim babamı.
Bayramlarda bile elini öptürmezdi babam.
Mikrobunuzu bana bulaştırmayın diye takılırdı.
Öpmeler yasaktı bizde, sarılmalar uzak...
Düşünür, üzülürdüm ;
Bu yasaklar Nezaman son bulacak?
Birgün hastalandı, güçten düştü...
Ama hiç birimizden yardım dilenmedi
Ne yasağından, ne de gururundan
Hiç taviz vermedi.
Bir gece ölüm haberi geldi,
Yerde uzanmış yatıyordu babam.
Hayatımda ilk ve son kez o gün öpebildim.
Bir tek o gün izin almadan sarılabildim.
Sonra da o bitmeyen gururu, yasağı ve
Doyamadığım kokusuyla sonsuzluğa uğurladım.
O günden sonra da,
İçtiğim her kadehte andım.,
Her yalnız kalışımda yokluğuna ağladım.
Bana kızmalarını, kavgalarımızı bile özledim.
Ama, Ben hiç özlemedim babamı.