Zaman çürüdü
Zaman çürüdü
Beni meşgul eden bu meşgale başka bir işe vakit bulamıyorum zaman ki çürüyor avuçlarımda saat tutamıyorum vakitlere aç o yüzden öğünlerim karışıyor derviş zikrinde dudaklarım bedenimle dönüyor raksane kapandığım karanlıktan öte her ışıktan korkup kaçıyorum garip hallerime garip kalışım rüzgar gibi süretin gelip geçer durmaz duraklamaz döngüde süzülüp kayboldukça titriyorum uğulduyor kulaklarım uzak seste gözlerin çekilmiyor üstümden aceleden sözler mırıldanıyorum yanık türkülere dönüşüyor ozansı daha önce binlercesi yazılmış mı sanki ben yeniden can veriyorum aynı suda iki kez yıkanmaz derler masamda kagıtlar birikmiş çöp buruşup atılmış yerde yuzlercesi hepsi biraz öncesinin aynısı sanki aynı övgü aynı sövgüde nakarat yeni bir tarif yok elimde hepsi o ayna görmeyli uzun zaman oldu yüzüm buruşmuş saçlarım ağrak yirmisinde başlamıştım kavgaya şimdilerde bir sevda emeklisiyim sevda kendimle geçinemiyorum Coşkûnî |