İçimizden geçen nehirler kuruyunca
İçimden geçen nehirler kuruyunca
bir acı tortusu kalır bir yetim insanlık halidir kaç insanın aklında kalırız ne halimizle hatırlanırız oysa birbirimizi görmeden yaşlanıyoruz hayata başladığımız ilk ev ilk okul nasıl uzaklaşır birden bizlerden bütün öyküler başladığı yere döner başka şehirlere gitsekte bir şeyler bizimle gelir sonra yaşadığımız şehir bizi çağırır nedensiz kana kana oynadığımız oyunlar mahalle çeşmesinde akşam temizliği ilk aşk gençlik yılları yolculuktur hayat hep ileri bir buruk hayattır içimizden akan hayat ve hatırat arasında istikbalimizdir bizi hayata bağlayan |
Bunu vurgulayan şiiriniz. anlamlı ve duyguluydu.
Kutlarım.
Saygılarımla.