BEN ÖÐRETMENIM
BEN ÖÐRETMENÝM
Yusuf Yýlmaz Ben yanarým, Mum gibi eririm, Karanlýðý aydýnlatýr ýþýðým. O dað köylerinde çalýþmýþlýðim vardýr. Acý tatlý hatýralarým yatar topraðinda. Hemen yanýndan bir ýrmak akar; Çok dertleþmiþimdir onunla kýyýsýnda. Hele o yeþil dað yamaçarinda Güneþ batýmlarýnda Koyumlarýn melemesi, Çobanýn yanýk kaval sesi Çýnlar hala kulaklarýmda. Gülen gözleriyle Acaba ne diyecek öðretmenim Diye dikkat kesilirken Dudaðýmdan çýkarken, sözüme En güzel cevabý öðrencilerim verir özüme. Bugün yirmi dört kasým; Geriye döndürüp dinlemeliyim Eskiden kalan kýrýk plaðým. Oturup kuþ sesleri arasýnda Gözlerimi yumup dinlemeliyim. O güzel duygularý yeniden yaþamalýyým. Berrak bir nehir gibi akmalýyým Ne de olmazsa ekmeðini yediðim Pinsrlarýndan su içtiðim Uzun dað yollarinda gezerken Askerde öðrendiðim ’Uzun uzun kavaklar ’ türküsünü Mýrýldanmiþlýðm vardýr; O daðl çiçeklerinin rehasý, Vurunca burnuma Baygýn baygýn yatasým gelirdi çimenlere. Þimdi sen yoksun diye ogretmenim, 0ralar saðýr, dilsiz, garip, karanlik. Kardelen çiçeði gibi aç da gel. Çaglayanlar gibi çaðla gel. Gönülden gönüle sarsýn bizi sevgin, Duysun kulaklarýmýz altýn sesini, Aydýnlatsýn karanlýðý gözlerinin ýþýði. Bizim daðlar, bizim köyümüzdür oralar. Hatirladikça Özlemi vurur gönlüme Avaz avaz baðýrasým gelir; Unutamam o vefayý. Ne kadar uzaklarda olursam olayým, Ben býraksam bile Yüreðim býrakmaz orayý!.. |