Ölümü irdeliyor günün batışı
Atıl bir gezegen ve atıl yürekler: batılı gizemin
Artık batıdan doğacak gün batacak da doğudan
Bir daha doğmamak üzere hem de.
Doğurgan acıların tanrısı ebabil kuşları
Ve dünde kalan insan insanlık
Şeceresi kirli hatıralarla dolu
Nerede kaldı yufka yüreklerin r/eşit doğrusu?

Ümmeti acının miras kalan peygamberden
Son veda hutbesi bin bir edası yok artık hüznün
Göğün münferit biçemleri
Renkler kırgın
Tanrı azat edecek düşmanlığı
İnsanlık uykuda
Metazori bir hayat:
Yaşamak artık neyi çağrıştırıyorsa

Şimdiler dün; günler ölgün
Yarınlar b/atıl
Aşkın kaynakçası artık değil özlem
Aşkın kırıntısına dahi yok tahammülü insanların
İçre dönük her ukde
Ufkun rengi
Salkım saçak her güfte
Bilinmeze kurban edildi nice masum zümre
Ahlar vah’lar katıksız izdiham
Zaman devingen
İnsanlarsa devrik cümle
Hibe edilmiş duygular
Heba edilmiş gün ve gece
Katıksız yok sayılan nazı niyazı yârin
Çocuklar ölü ebeveynler pejmürde
Kim bilir kaç bin öğün daha ölecek insanlık?
Doymayan nefsine zalimin kanı ettiği kadar katık

Göğün yılgın tanrısı adeta
Sergüzeşt sözcüklerden derlediğim kadar içimdeki seni,
Meftun bir aşka yolculuk gözümden sakındığım kadar sensizliği
Yorgun ufkun bekası…

Aşka hicrettir yakışan
Yüreğe hasret
Göğün metaneti kırık kanatlarımla yol aldığım
Serencamı mevsimin
Bazen bir asra denk düşen özlem
Bazen bir sekantta saklı sensizlik dolu gizin tarihçesi

Hanemde kayıtlı gecenin karanlığında saklı binlerce hatıra
Süzgün gönlün sökükleri derdest olmuş ne çok acı
Delişmen bir sıfat yakışır bu sergüzeşt aşka
Hem hüzün çöreklenen
Hem mevsimin güdüleri sersem eden
Bir yılgı bir yanılgı
Biçemi ölüm kokan sanrı
Ve işte ruhumdaki yılkı atı
Varsa yoksa hazin bir tanrı
Yarınlara meyleden…

Köpüren dalgalar ne ki
Kabaran yüreğim
Kalburüstü bir yemin değil bu asla
Kutsal Kitabın üzerine ant içtiğim
Şerefesi hüznün
Şarkında göğün
Garbında batıl bir yürek
Atığı kalbin sözcüklerse pelesenk

Hummalı zaman
Hatırasına evrenin yâdı mevsimin
Kürediğim hüzün kadar kanıksanası
Kardığım şu toprak gibi yüzümün akı
İle yaşadığım kar kaldı yanıma
Akında alnımın yazılası yazgı
Yakut gözlerinde mehtabın naçizane Zühre Yıldızı

Yerin altında saklı kat izi yalnızlığın
Debelendiğim şu toprak
Bir anıt adeta tapınası aşkta saklı revnak acı
Helallik almaya geldim
Helalinden sevdiğim
Hazanı güfte hüznü beste bildim
Yâd ettim edeli semiren yalnızlığın
Her zerresine yazdım adını
Yandığım kadar yaktığım mektuplarım
Şiirlere namzet benim öyküm
Şiirler gibi bir hayata öykündüğüm.

Melun rüzgâr hayta mevsim
Ve işte yüreğimdeki kıblem
Senle iştigal bir resim bir roman bir şiir
Edimlerinde ömrün
Hayallerimi gerçek kılan acı dolu o tebessüm
Senden kalan son kırıntı olsa da o yırtık resim.