Derdim büyük demeye de utanırmış insan
utanırmış kendi derdini nimet bildiği zaman

Lafı güzafmış öyle mağdur edebiyatı yapmak,
gerçek mağduriyetler yüzüne çarpınca tutulurmuş lisan

Ve göz yummakla gece olmazmış
ancak kendine karartırmış dünyayı insan.

herkesin bir savaşı,
bir korkusu,
bir esareti
bir sefaleti varmış
yaşadığı gerçeklik kadar

Kiminin savaşı
kendi nefsinin dizginlerinden kurtulma savaşıymış ;
üzerine bombalar yağanı sorgulayınca anlarmış
neymiş savaşılan

Kiminin korkusu,
yarın bugünden,
daha rahat yaşayamazsam korkusuymuş
vatanından koparılanın kaygısını taşıyınca anlarmış
neymiş korkutan

Kiminin esareti,
kendi özünü
yabancılaştırdığı gönüllü hapislikmiş,
özgürlüğe kelepçe vurulmasını kavrayınca anlarmış
neymiş tutsaklaştıran

Kiminin açlığı ,
terbiye edemediği tokluğunun doyumsuzluğuymuş ,
zulümle aç bırakılanları algılayınca anlarmış kimmiş aç olan

Kiminin sefaleti
varlığa edemediği şükrün yoksunluğuymuş,
sefillerin eline düşenleri görünce anlarmış neymiş yaşanılan..

Velhasıl

utanırmış insan
bebek katilleriyle ,
canilerle
zalimlerle
zulme tavırsız halsizlerle
aynı havayı solumaktan

Ve aciz kaldığını iliklerine kadar hissedermiş ,
boğulurmuş her an
bir ahı dindiremediği
gözyaşını silemediği
ve elinden geleni bile
yerine getiremediği zaman..

Zalimlere yaşasın cehennem de
Ya
üç maymunu oynayanlar
vicdanlarının mahkemesinde
kaç kere dar ağacında asılacaklar

Ne zaman görecek insan
ne zaman duyacak
Ya bu kahrolası lâl sessizlik
ne zaman son bulacak