KÜÇÜK İ BALIK



Küçük balık yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı oltaya…

Önce müthiş bir acı duydu dudağında...

Gümbür gümbür oldu yüreği...

Sonra hızla çekildi yukarıya...

Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü...

Neye benzerdi acep gökyüzü?

Bir yanda büyük bir merak, bir yanda ölüm korkusu...

"Dudağı yarıklar" denir, şanslıdır onlar...

Hani görüp de gökyüzünü, insanı

Oltadan son anda kurtulanlar.

Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu.

Küçük balık anladı, yolun sonu...

Koca denizlere sığmazdı yüreği.

Oysa şimdi yüzerken küçücük mavi kovada,

Cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu pulları

İnsanlar gelip geçtiler önünden.

Bir kedi yalanarak baktı gözünün içine.

Yavaşça karardı dünya.

Başı da dönüyordu.

Son bir kez düşündü derin maviyi.

Beyaz mercanı, bir de yeşil yosunu.

İşte tam o anda eğilip aldım onu.

Yürüdüm deniz kenarına.

Bir öpücük kondurdum başına, iki damla gözyaşından ibaret,

Sade bir törenle saldım denizin sularına...

Bir an öylece bakakaldı.

Sonra sevinçle dibe daldı.

Gitti, tüm kederimi söküp atarak.

Teşekkürü de ihmal etmemişti

birkaç değerli pulunu elime avuçlarıma bırakarak...

Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme.

Sorar gibiydiler neden yaptın bunu, niye?

"Bir gün", dedim,

"Bulursam kendimi mavi kovadaki küçük balık kadar çaresiz;

Son ana kadar hep bir umudum olsun diye...

yitirme
son ana kadar umudunu
Bitince bitmez..
Umudunu yitirince biter!..