Matemli bir mevsimin son şarkısını söylüyor
Alçak bulutlara değerken kederli rüzgâr
Yaprak kımıldamıyor, dinginlik içinde her şey
Ve gözleri bağlı esaretin, duvarlar konuşmuyor
Gün, karanlık gittikçe büyüyor
Avucumda boynu bükük çiçeklerin yüzünde

Evlerin dili bağlı, gözleri tedirgin çocukların
Yağmurun utancından gözleri kurudu
Yorgun kanatlarıyla uçamadılar kuşlar
Ağlaştılar bir derenin çakıl taşlarında.
Bir zaman ağaçlar çıplak kaldılar
Ve bir daha toprak tohumsuz uyudu.

Ellerim üşüyor, içimde bir mevsim üşüyor
Gözlerim bağlı, karanlık bir dünya üşüyor
Nerde gökte mavi, yedi renkli karanfil
Uyanırken her sabah öptüğüm kent yüzlü ağaçlar
Hepsi birer birer kayboldular
Ya yetim kalan çocuklar
Artık kime sığınacaklar?
Onlar ki babalarını düşte öpenler
Bir sabah yıldızlarla uyandılar




22.11.2001