Ey nefs-i emmare, ey zalim nefis,
Kurduğun tuzağı, görmeli insan.
Hem kendin necissin, hem yolun necis,
O pis kokuları; duymalı insan.

İnsanlarda kibir, bencillik, caka,
Kendini beğenmek, gerçek bir vak’a
Alemi ters görür, kara der ak’a
Gururun ipini, çekmeli insan.

İhtiraslı gönül, benlik güdendir!
Binbir ah ederek, dilden gidendir,
Allah’a dost iken, inkâr nedendir?
Bu kısır döngüden, çıkmalı insan.

Nefret, nifak, kirdir! yürekte deyip,
Doğru olan yolda, sevab işleyip,
Cürüm için tövbe istiğfar deyip,
Ahrete imanla, gitmeli insan.

Bâkî değil; cemal, güzellik, eda,
Gök kubbeye sığmaz,kalpteki nida,
İlim gönüllerde, yakin olsa da;
Boşıboş hevâyı, silmeli insan.

Ârif için âlem, koca kitaptır,
Her ezan bir dâvet, güzel hitaptır,
Âciz kul olanın, gücü bitaptır.
Dertlere dermanı, bilmeli insan.

Edep bir güzellik, vuslat emeldir,
Dinde makbul olan, salih ameldir.
Bu Dünya’nın sonu, hep muhtemeldir,
Cürm-ü kebairden, kaçmalı insan.

Zaman hiç durmadan, geçip giderken,
Nefse rağbet etme, kulluk ederken,
Günaha tevbe et, yol yakın iken;
O zalim benliği, atmalı insan.

Nedir? insanlara, yüksekten bakmak,
Sinsi bakışlarla, gamzeler çakmak,
Gönülden gönüle, duygusuz akmak,
Sevgi dolu kalple, coşmalı insan.

Ne mal, ne de mülktür, canın sefası,
Ne dert, ne de çile, fakrın cefası,
Bu yalan dünyanın, yoktur vefası,
Hayata ibretle, bakmalı insan.

...andelip...