Güneşin Çizdikleri…



Ne ben dururum, ne sen

Birazdan bükülür akşam güneşi
Kıyının koynuna siner
Kızıl saçlı gelin misali
Mışıl, mışıl
Sessiz sedasız, anlamını yüklenir
Yıldız seğirir düşleri

Hadi!
Bu gece, gözlerindeki ışıkta uyut beni

Ya da bırak!

Ayın şavkı dağılsın birikintilerime
-Çoğalsın sureti-
Çukurlanan rahle, yansıyan cennet
-Kabil yüz izi-
Sevda sunağında kalan gözlerimden
-Oku şimdi-

Bir ada
Bir adam
Sessiz
İkiz
İzinsiz müebbet
Zaman içinde uyuduk
Durgun denizde kimliksiz

-En caninin bile değimlidir masumluğu, uyku vakti-

Kâh bir gemi sireni
Kâh yolunu şaşırmış bir martı
Doruklarında dargın rüzgârlara kanan
Kuzeyden cayan, gümüş yağmurcunlar olurdu
Peyzajına örseli bir alın gibi seyrederdik geçenleri

Sen müşfik şair!

Rotası kırık dümeninle
Sefer dönüşü
Bir martı çığlığında buldun bizi

Öyle bir sessizlik ki nefes ve ömür dediğin
Denizin çevirisiyle ada işgali
Ertelenen suskuya uçan sükûnet
Elinde sihirli değnek
Güneşin çizgilerini çiziyordun suya eros vakti
Işıl, ışıl
Sevgiyi değil sevmeyi öğretebilecek kadar hünerli

Buralardan götürür müsün?

-Mührü kandan
kangren olmuş kramp içinde can
pas tutan zincirlerde kırılır hicran-
Taşıyacak kadar güçlüsündür belki

Karanlığı gövdemizde
Bir avuç yakamozla yoklayıp
Gamlı deniz kabuğunun sesiyle
Çağırma

Çağırma bizi...