Dünya denen dönen şey.
Kafalarımız allak bullak.
Aklımızda garip yorgunluk.
Zor gelir yaşamak.

Ve ben.
Tüm varlığımla gitgide azalan,
Anlaşılmazlığında ölümün,
Mutluluğun denklemini çözmek.
Biraz sen.
Biraz ben.
Savaşı ruhumun nefsimlen.

Yıllardır duran bir damla,
Göz pınarımdan düşmeyen.
Canım yanıyor.
Kederlerin yeri var hissettiğim.
Biliyorum, devamı acıların.
Yine de korkmuyorum gülümsemekten.
Beni sakın anlama!
Sana bir hayır yok gecelerimden.

Bazen kaderidir insanın, hakikate yolculuk.
Farkında olup Kayıp benliğinin,
Bulamayacağını bile bile aramak.
Şüphesi yetiyor,
Kurgular içinde bu kusursuzluk.
Dünya denen, dönen şey.
Nedir içimdeki uyumsuzluk?
Ve karşı konulmaz aşk ile,
Ve yalnızlık şansım ile,
Herşey hakikatin aslına ulaşmak için,
Gerisi safi yoksunluk.

Dünya bildiğimiz, yuvarlak şey.
Yine döner miydi böyle acaba?
Biz insanoğlu olmasak?
İçimizde istenesi o his,
Mutluluklar mutlak,
Bir boyut olsa da
İnsan gibi yaşasak.

Ve ben.
Biraz senden.
Biraz benden.
Yüksek yoğunluklu duygu geçişlerinin,
Gözlerden kalbe açılan boyut kapısı misali.
Nasiplensek sonsuz sevgiden.
Nihayetinde
Her şey bitip aslına döndüğünde
Ne ben kalacak sende,
Ne de sende ben.
Meğer ne dünyalar değişiyormuş,
Birkaç saniyelik kısa devreden.

TmR 08.09.2023