" Ben,
çiçek seviyorum diye,
kendini,
gül gösterme,
çabasında olanlar var...
Oysa ben,
şiirlerimi,
hep kaktüslere yazarım.
Güllere bülbül gerek,
bense,
sessizliğin sedasına hayranım.
İçimde yaşar,
içime kanarım,
dışıma vurmaz sevgim benim.
Öyle sıradan değilim,
dilimde,
cam kırıklarından gerçekçer,
yüzümde tebessüm,
gerektiğindedir.
Öyle uzun boylu,
aşk sözlerine nefes vermem,
kendimi tanır,
haddimi bilirim.
Saygı duymadığımı,
sevdiğim görülmüş şey değildir.
Haz etmesemde,
herşeyin yaşama hakkına saygılı,
kendime yaklaştırmayacak kadar mesafeliyimdir.
Duvarlarımı aşmak zordur benim,
aşabilene "aşk" olurum,
aşamayan zaten yolunda...
"aşk" olduğum herkes’e ilk söylediğim,
’benim kalbim camdandır, kırıldı mı bir daha toplanmaz’
İkinci şansların adamı değilim.
Doğrudur,
bu yüzden kayıpetmişliklerim vardır,
inkar etmem asla.
Çekilip köşeme çok seyrettim,
bir kere,
beni kırdıktan sonra gidenlerin,
amansız göz yaşlarını.
Ve hiçte merhamet etmedim.
Baştan uyarılan af edilmez şiarını hep yaşadım.
Sevemiyor değildim,
lakin,
yamalı donla büyüyen çocuk da değilim,
bizde kırılan atılır...
__şairşizofren__