Ah sinem
Delinmiş kevgir gibi
Hiç mi bir gönle yaranamazsın

Kalpsiz bir gece hüznümü boca ediyor
Kırık gönlüme
İçim dışım bit pazarı gibi
Çürüyüp de dağıldı gönlüm

Özlem yetimliği başımı okşamıyor
Sevginin kucağında
Tek başıma pineklerken
gönül yalnızlığı besliyor

O da yanladı beni kâfir vicdanlı

Nankör seline düştüm düşeli
Esir kaldım kalbine o huysuzun yüzünden
Irak düştüm sevgi ve tutkuya
Ne bir duygu kaldı nede his
Dağlandım hinliği mesken tutan bir çift gözle
Özümle öksüz kaldım

Oysaki ben hiçbir gönlü yıkmadım
Kimse tavrımdan şikayetçi değil
Kör kütük gibi sallandıkça kalbim
Solumun sızlanma vaktidir

Toplayamam çocuksu halimi
Hırçınlığı başıma bela
Çocuk ruhumun içinde bir yetişkin el
Azıtıp ta duruyor
Kalbime vurulan prangada cabası


Sol yanımda nankör bir aşkın izi var


Mahşer gibi içimin isyanları
Sağım solumda sobe
Nefsime darbe vurdu verdiği sözleri
Tövbe ki ne tövbe

Gayri onun ayıplarından bahsetmeyeceğim
İhanet çubuğu gönlümün yokuşuna tırmanamayacak
Aşk sadece sönmüş bir ocak olaraktan
yıkıntımda kalacak

Günüme düşen hep hayal kırıklığı
Beklenti faslında kaldıkça üçü beşi
Bu bedendeki dürüstlüğün ateşi
Himmet tutkunluğum olacak

Son kez bulutlara sakladığım gözlerimden
Pişmanlığın gözyaşları akıttım
Hüsran yüklü
Ellerimi bağrıma çapraz astım



İyiyi ve kötüyü
Vicdan boşluğumda
Tarttım


Gönül tüm istemlerini
terk etti
Edepsiz kişiyi benimsemeyince
Kendimi sevmekte varmış

İçim içinde yanarak sevi sandalını ters çevirdim
Gönlü çekişte kıyıya
Hakkın ipiyle sımsıkı bağladım
Nefsimin tımarı zor olsa da
Dünya hali dünyada kalır elbet tem
Şükrümün ırmaklarında kaldıkça
İhlas olacaktır hediyem…



AZAP...(Kadri Atmaca) 06.08.2023