Leyla'nın Evi.
Zamanın donduğu bir kapı, sonsuzluğa uzanan giz,
Matem uzak, bir ummandı sevinç... Kaybolan yıllar mezarlığının köşesinde lüleli saçlardan bir iz, Ben yorgun, güçsüz bir iki adım; Sana son nefes sürünen bir hiç! Zamanın vurduğu bir kapı, acıya gülümseyen bir yüz, Hanesinde Leyla’nın; masumiyeti gülünç, Tablolar süslerken duvarlarını, yatağında Leyla’nın bedenini bozan binlerce iz... Kahvesinde kırk yıllık inkarın saniyelik hatırı yitik... LokmanPOLAT |