Deri
Yıldızları doğurdum yalnızlığımın karanlığından,
Defterlerimde büyüttüm öksüzlüğümü, Karış karış çektim acıyı, Sevince rastlamadım hiçbir şehrin sokağında, Ruhum cehennemin atölyesine dönüştü, Pervasızca, ulu orta öpüştüm, ihanetle; Kimsesizliğimle, kederin dudaklarıyla, Gülündü, alışılagelmiş hüznüm silinmiyor diye yüz hatlarımdan, Derinleştikçe yalnızlığım, derimi deştikçe his dediklerim, Meyhaneler şehri oldu kalbim, Zincirsiz, sessiz şehrimin kimse olamadı sahibi, Ya da misafiri. |