milletin önünde giden aydınlar
kelam eder söz söyler başıboş
siyaset gölünde yüzen nadanlar
hamasi nutuk atarlar başıboş.

memleket yangın yeri,
her taraf yanıyor.
evde mutfak...
çarşıda pazar...
sokakta insanlar...
odalar soğuk olsa da
çocuklar yanıyor
zavallı biçare insan,
her zaman kanıyor.
kanan insanlar, feryat ederken,
kandıranlar yaşıyor başıboş.

fildişi kulesinde yaşayanlar,
anlayamazlar garibin halinden,
hem halktan uzaktırlar,
hem de hakikattan...
koparmışlar bağlarını insanlıktan...
ne gözlerinde bir damla yaş,
ne kalplerinde bir damla hüzün,..
beyhude geçerken hayat,
Onunda sonu gelir başıboş...

Evlerin hali içler acısı
içimize düştü sancısı
anne işte, baba düşte...
bir iş var, bu gidişte...
evler parsellenmiş,
komşular ölmüş...
odalar soğuk...
mutfak yok....
çocuklar ise başıboş...

ne ülkede huzur
ne ailede huzur
herkes kendi derdinde,
kalmadı kalplerde nur...
zulmet kaplarken vicdanı,
duyan yok...
soran yok...
anlayan yok...
yokluklar içerisinde geçerken zaman
o’da akıp gider, başıboş...

eğitim kalmadı okullarda,
öğretim desen, tozlu raflarda...
öğrenci öğretmen ilişkisi,
sokak jargonundan farksız...
okul biter elbet bir gün,
ama bitmiyor cehalet,
öğretmenleri bilmem ama
öğrenciler, başıboş...

herkes geçim derdinde
başkasını düşünen yok
diğergamlık, hasbilik çok uzaklarda
bencillik hüküm sürüyor duygularda
hakikat garip kalmış,
me’lül mahsun.
efkarlar bulanık hümanist kafalarda,
kabalıktan feryad ederken gönüller,
yürekte ki duygular başıboş...

..

...andelip...