BEN ŞAİR DEĞİLİM
Uyku tutmuyor gözlerimi şair
Sinede ki gizler aralar kirpiklerimi Ruhumun yanık izlerinden iz sürer zihnim Kahrolası saatler geçmeyi bilmez Darmadağın olurum o uzun gecelerde Sanki kaybolmuşum en ezelinden Kaybolduğum karanlığın içinde bil ki Bir tek yalnızlığım tanır beni... Ölümün kokusu yayılınca geceye Kefeni anımsatır beyaz sayfalar Titreyen ellerimle kaleme sarılır parmaklarım Mürekkebinden kan damlar Hüznün tonlarına boyarım dizeleri Cümlenin en derin manasına gömerim düşlerimi Umudumun bittiği yerde İşte o zaman! Güneşi söndürürüm ben Kim bilir belki bir gün yeniden filizlenirim Ya da yeniden doğarım güne... Kimi zaman yenik düşerim öfkeme Beyaz sayfaları yırtar atarım Kırarım kalemi Tutamadığım yeminler içerim Ardından tutkuma esir düşer Yeniden ve yeniden yazarım Bir bakmışsın ki En kara kışlara getirmişim baharı Yaralı güvercinleri iyileştirmişim Parmak uçlarımdan uçuşurken kelebekler Ben dünyanın merkezine aşkı koyar Şehir ve caddelerine sevda çiçekleri ekerim Unutma! Zamanın zamansızlığında İşte öylesine karaladığım Bir kaç cümleden ibarettir yazdıklarım. Belki okudukların şiir değil Belki ben de şair değilim. Hatice Olkuner (Seçki kuruluna, ve tüm değerli şair dostlarıma teşekkür ederim) |