Yapmacık bile gülemezken ben
Mahsustan bile sarılamazken birine
Yaşamak diye bir şeyi hiç anma hakkım var mıydı ki
Öyle uzak yolları hayal etme cürretini nereden buluyordum kendimde
Yapma hayaller ısmarlama düşler bile sinmezken içime
Sevmek cesaretini nasıl da boca etmiştim yüreğime

Anlamak için kendimi
Dinlemeyi unutmuştum yıllar önce
Geçtiğim bu uzunca asfaltlı kor ateşli yolları
Dost bellemiştim kendime

Neden geçtin yolumdan
Uzak yollar sana dost olsun diye mi
Ne kadar az yükü olursa
O kadar kızıl olurdu gök

Isırılmış bir elmanın çürük tarafı pay edildi bana
Çürük olanın cezbediciliğiyle kandırıldım
Korkmasam da olacak olandan
Fayda var mıydı ki yalnızlığıma

Kara kaplı defterden payıma düşeni kabullendim
Kabullendim bu yazgıyı
Kabullenmesem isyan diyeceklerdi karşıtlığıma

Ne zaman bu karşıtlığımla ölümü ansam
Anmaya fırsat vermeden alırdı koynuna beni ölüm
Yeşil dikenleri sırtıma saplayan da ölümün kendisiydi zaten

Yolun ikiye yarılışından bu yana çoğu şey hükümsüz kalmıştı
Yalancı kuşların andığı bu bahar ne kadar da gerçekti oysa ki
Bir an durup düşünsem hayatı ayın evreleri gibi
Son dördün gibi olurdum
Dörde bölüp yutardı beni karadelik
Yok olurdum

Anlamak için bazen ağacın kovuğu yeterli gelmezdi
Kovuktan fazlası gerekliydi bana
Ormanları düzinelerce ağaçla kaplayan da bu duygu değil miydi zaten

Ulusların milliyetçi akımları dert olurdu bana bazen
Uluslardan bu fikirlerle geçerken transit geçiş yapamazdım
Haksızlık olurdu insanlığa

Bana ömür diye aksettirilen şeyin doğruluğunu
niye sorgusuz kabullenecektim
Her doğru kendi içinde doğuruyorken yanlışını
Yanlış olanı niye bertaraf edecektim
Hayat beni çarmıha germişken
Senin ardına bakmadan gidişin ne kadar da bencilceydi

Umudumun diğer adı yazgı değildi
Yazgımı düğüm yapıp boynuma kolye gibi asmam
gideceğimin habercisiydi

Uzunca bir acı kulesi dikmiştim ülkeme
Senin o kuleyi yıkmanla
Ölüm çekti beni yanına
Hürdüm
Tutsak oldum