Terkedilmiş umutlarım kaldı
Güne bakan çiçeğinin dudaklarında
Kalmadı ruhumun sığınağı
Acılar denizinde bir başıma kaldım
Eskimiş dert yumakları
Çözüldü bir fırtınayla
Solgun dudaklarımda
Gün açmayan nem kaldı
Belki bir gün
Tuzaklardan kaçmış bir ceylan
Sığınır diye bahçeme
Yıktım yüksek duvarlarımı
Yine de
Konmadı ağacıma kırlangıçlar
Bir göç mevsiminde yanıma
Geceye hüsran kaldı
Umutsuz aşklardan bir yorgunluk
Eğreti gülüşlerde bir ızdırap kaldı
Sinmedi göğsüme gidişin
Dur diyecek yüzüm nedendir kalmadı
Acılar denizinde bensiz kalma diye
Acımasın diye elmas kalbin
Bir ızdırap sağnağına
Göğsümü ben açtım
Dinmedi ciğerlerime vuran acı
Sensizliğe belki de
Ömrüm kalmadı
Bir hikâye kitabından aşk hikayesi
Kitabın sayfaları bitince bitti sanki
Kavuşmadı çöllerin müptelası
Kalbi güzel kız
Bırakarak güneşli gözlerini
Ruhumda tuttuğu odada kalmadı
Çaresizlik nasıl da kötüymüş
Çaresizlik bunaltısına saran iğrençlik yaftası
Bırakmadı kalbim de huzur
Dur diyemedim dur kal demek isterken
Güneşi tutmak pahasına çıplak ellerimle
Sensizliğe çare yokken lugatımda
Sana dur diyecek Sözcüklerim
Yırtık heybemde nedense kalmadı