TESCİL

Hüznü mayalayan bulutlar inmezse gözlerime,
yeminler olsun ki,
imgeleri yüklenip,
sözcükleri kurşun gibi sıkacağım yüreğine.

Nasılsa daralıyorum,
nasılsa efkârlıyım,
nasılsa spesifik bir aşkın kurbanıyım.

Zerdüşti bir düşle,
sükûta gem vurup,
günceme adını düşürerek dağlara çıkacağım.

Yelkovanı geride bırakıp,
döşümde açılan yaralara,
akrebin zehrini merhemden sayacağım.

Can çekişen ruhumdan soyunsa da tenim,
yüreğime düşürülen telafisi mümkün olmayan aşkın
muhatabına bile hesap soracağım.

Hüznüme,
özlemlerime şahitlik ederse gök kubbe,
çıkarsa yüreğimde sensizliğe zemheri fırtınası,
toz kondurmadan aşka
putlaştırılmış tanrıları bile yakacağım.

Yeminler olsun ki,
yüreğinde koca bir boşluk,
göğsünde baskı,
gözlerinin boşluğuna düşecektir ağlamaların.

Sorguya çekerken kendini,
diline pelesenk keşkeler,
her yutkunuşta yakarak geçecek genizini.

Son nefesinde yitirdiğin beni,
belki Azrail,
zimmetine alacak görmeyeceksin rahmetini.

İstersen yeniden niyaz et,
Tanrı’dan dile beni;
bedbin bir silüeti dahi
yüz sürdüğün aşkın hürmetine bile görmeyeceksin.

Anıların,
yazdığın,
imgelerin,
ecelin tahakkümüne eğerek boyun,
mutluluktan,
sevgiden yoksun bir kaybolmuşluğu arayacaksın.

Kim bilir,
belki sen bedbaht gülüşlerle,
ben başka bir coğrafyada düşkün;
tescillenecektir ayrılığımız.

Efkan ÖTGÜN