Bir iki üç
gündüzler bile gece oluyorken
ben kaçamadım aklımın tımarhanesinden pencereden uzaklara bakıyorken tutuşup alev aldı binlerce çiçek aklım karışıkken aydınlanamam ben ama tutabilirim yollarınıza bozuk bir fener ileri doğru yürüyemem asla ama hedefimi kendime çekebilirim zemin hazırlarım herşeye saniyelik anlarıma şekil vermek için saatlerce düşlerim çok şık ağlarım fakat gözleriniz sadece ağladığımı görür benim beynimin yoktur yargıçtan farkı sürekli kendimi yargılarım yargıcım yargılarken ben duruşmada ki izleyiciler gibi izlerim , karışamam hiçbir şeye ben kendi hiçliğimde yaşıyorum hiçbirinizi tanımıyorum |