Şiir kısmı:

Ulan bu ne biçim hayat
Şah damarıma saplamış kör bıçağını
Kan akar dört bir yandan
Deşer oyup ta derinden yaramı
Ulan bu ne biçim hayat
Beni yıkar bir duvar gibi yerlere
Can gider sanki canımdan
Başlar umut ta zulüm kör düşlere
Ulan bu ne biçim hayat
Dost bildiklerim vurur beni sırtımdan
Akıp gider bir yana zaman
Yangınlara teslim hayat kavrulur
Ulan bu ne biçim hayat
Kalbimin ortasına saplamış kör hançeri
Kan gider gecede aman
Susturur oyuk ortasında kahkaha mı
Ulan bu ne biçim hayat
Beni suçlar ve sorguya çeker oldu
Gururun yok mu sende
Atarsın bir uçuruma iyilik eder mi oldu

***

Yorgunum epey ah hayat a karşı
Kapatamadım şu içimde yarayı
Bu ne biçim hayat anlamadım
Çektim mesafe açtım dost arayı

Kan gider can gider umut biter
Vurduğu yerde acıyan göz akar
Ama bitmeyecek olan bu derde
Yıl gider sene gider ömür biter

Ulan bu ne biçim hayat bende
Bakın alnıma yazılmış kadere
Ne kara imiş bu bahtım aman
Boyun eğdim hayatın zulmüne

Yaşadım üç günlük dünya da
Ne günler gördüm ben burda
Kazın şu mezarı’mı dostlarım
Ölmeden gömün beni toprağa

Sitemim sonu yok can yara
Hayat oynar son kozu bana
Çürük merdivenle düşerim
Yaşam denilen hayat koridorun da

Yol gider gece gider ışık söner
Söndüğü yerse mahşeri azap’tır
Omuzda günah altımda sehpa ve
Tutsağım açıkçası adeta boğuyor

Yar gelir vakit gelir zaman biter
Ama susmayacak dilde bu sözler
Ne umarım oysa köhne gelecekte
Hayalim sıcaktı ama çoktan soğur

Şair: cihan şentürk