Güncegün kendi söküğünü dikmeye başlar çatlaklarından sızan sarmaşıklarla ne garip daha sabah gözlerini ovalarken yastığımın başında nefesi dolaşırken rüzgarın baş ucumda zaman başladığı yerde yeniden durdu küle dönen bulutlardan döküldü gök toprak k’ana doyarken k’an kökünden kurudu sanki savaş çıktı göğsümde içimin duvarlarında mermi izleri çukurlar açılıp gömülür her bir diri bir kıyamet güncesi daha yakalanır sokaklarda ama sen korkma ruhum da nasibini alıp cikar huzura 14/03/2023 08;45 eMINeYZAMAN |
yüreğine emeğine sağlık
candan tebrik ederim
güçlü kaleminiz zemzem olsun yüreklere