MARMARA KIYISINDA SERZENİŞ

Bu şiirimi sana Marmara kıyısında
Apaçık hapşırıyorum
Seni Allah’a tafşırıyorum
Gözlerini Meryem’in gözlerine dikesin diye.

Şizoidli sabahlarım dolsun genzine
Ben bakır kokusunu bilemem kehribar gözlü yarim
Sabahın serin tavrı beni gıdıklar
Sonra bozulur tılsım güneş zuhur edince
Nahırtel’de meşe ağaçları geniş yapraklıdır rüyalarımda
Bu yüzden zümrüd-ül anka uykusundan gayrı bilemem

Sana Beyazıt kulesinin dibinde
Yani Ayasofya ve Sultanahmet’e eşit açılardan
Seslenmiştim, sesimde yunusça bir serzeniş
Şimdi kıyısındayım tüm şehir labadalarının
Laçka felsefelerin ve Marmara’nın
Netameli bir serzeniş bu, kehribar gözlü yarim.

Bu balıklar aralarına ringaları, hamsileri sokmazlar
Bu martılar telgrafın tellerine konmazlar
Ama anlamışlardır ıspazmozumun akut olduğunu
Birde kehribar gözlerinin elaya çaldığını..

Eğer çıkarsa gün ışığına bu şiirdeki utku
Bu serzeniş, bu serenat, bu yusufçuk nutku
Unutur güneş dolmayı pencereden
Ay dolmayı boğaza
Ve bakır yoktu, kokusu yoktu, Marmara oyuk oyuktu
Kehribar gözlere tedirgin bir uyku
Bir de küpeşteli mısralar oturmuştu

Yine Mikail melekçe ağırsamıştı sofrasını
Senatör vakarlı kumarbaz kesilmişti İstanbul
Yıkmıştı tabularını, kutsamıştı genç softasını
Kara ve doluya tutulmuştum ben, bıngıl bıngıl
Yepelek ve kehribar gözlü yarim, sen yoktun
Benzim attı, buz kesildim, gözyaşlarım büğetleşti
Sana olan zaafım bir kez daha netleşti

Ukde oldu dilime bu serzeniş, bu sapkı
Önce örselendi, sonra ökselendi, yedi düvele dolandı
Bakır kokusu bir yalandı kehribar gözlü yarim
Bu serzenişe dayanamadı sular
Marmara bile dalgalandı

Yakup KOÇAK