/Soysuz fısıltıları biriktiriyor denizler, ceplerinde intihar mektupları
Kavuşmanın yeminleri çürüyor dillerde, bulut hıçkırığı var yüreklerde/

Can evimizden doğan güneşlerle ısıtıp bedenimizi
Hicranlı bir damdan hayata atarız kendimizi
Ceplerimizde yaşam tohumları
Gözlerimizde yorgun bir bakış
Kavganın külünü eşeleriz ah
Bir ömür tutukludur gönlümüzde
Çatlar gövdemizin kader çizgileri.

/Aşkın tuvaline kan damlar, kendi alevine mahkûmken yangınlar
Çığlık büyütüyoruz ovalarda, yalanları gizleyemedikçe yapraklar/

Sevgimin çardaklarında seni beklerim
Ruhumu kavururken mart yangınları
Bir serçe tüyünü bırakır ah avuçlarıma
Göğsümdeki cinneti saklamıyor dağlar
Yağmalanıyor yâr sana yazılan şiirler
Göğsümde döllenemedikçe sevgiler.

/Her ırmak kendini taşır sarı denizlere, suskuyu döverken demirciler
Aşk sınanmıyor artık papatyalardan, mezatlarda küfleniyor sevgiler/

Yozlaşmış tutkuların ara taksiminde zaman
Avuçlarımız kanıyor, çizgilerde mor duman
Sızılı mevsimlerin terkisinde ağlıyor adam
Meçhul kavuşmaların günlüklerini yırttılar
Derin bir sessizlik var muştulu dudaklarda
Küskünlüğün dalgalarını yuttukça martılar.

/Ayın kollarına bıraksınlar beni, emzirsin aşka özlemli yorgun gönlümü
Kötürüm gecelerden uyandım, şafağa assınlar asırlara sığmayan gövdemi/

Kökünü inkâr ettikçe ağaç, kurt iniyor özüne
Afişlerde isyan, yas büyütüyor dizginsiz öfkeyi
Düşlerin renkleri mat, güneş ısıtmıyor gölgeyi
Miadı dolmuş gülüşlerin, aşkın kadrini görmeyi
Her tohumun anası rüzgârdır, sardıkça gövdeyi
Unut yitmiş dünleri, çağır yaşanmamış günleri.

Selahattin Yetgin