Meh-PâreŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Kaybettiğim eşime ithafen yazdığım bir şiirim
Sözlük; Mûnise; Hayat yoldaşı, can yoldaşı. Meyûs: Üzgün, kederli, karamsar, umutsuz. Fer; Gözde canlılık, güç, parlaklık. Zay olmak; Zayi olmak, yitik, kaybolmak. Meh-pâre; Ay parçası, güzel. Mevt; Ölüm. Cenela; Gözlerinin güzelliğinden içtenliği okunan, ela göz. Merendi; Bir biçki aleti, tırpan. Nihai; En son, sonuncu. Mahrur; Öfke, kin, hasret vb. bir sebeple içi yanan (kimse) İlahi bir sabırla, yürürken izlerinden Zay olmuş bedeninden, önce kefenin soldu Emanet bu canımla, canela gözlerinden Dalarken derinlere, gözlerim yaşla doldu O debdebeli günler, nasıl da çabuk geçti Hayat sanki bir sınav, nihai bizi seçti Ayrık otu dururken, merendi bizi biçti Ardından acımayıp, âşkı gömenler oldu Şimdi sensiz yüreğim, sığmıyor hiçbir kaba İyileşmen uğruna, ne çok sarfettim çaba Sana dair kurduğum, hayâller oldu hebâ Meh-pâre’m diyen dilin, artık mazide kaldı Bu cansız bedenimde, soluyorken biçare Yusuf’su bu güzellik, silinmesin yok yere Her adımda bin çığlık, bölündüm pâre pâre Saadet denen o şey, bilmem kime kuruldu Araf’lardayım şimdi, kalbim karanlık çukur Meyûs-su bu halimle, kalmadı bende huzur Feri çekilmiş gözler, şimdi öylesi mahrûr Mûnise’m derken dilin, mevt seni benden aldı. Kardelen Tasavvuf 06.10.2020 Şiirimi güne layık gören Edebiyat Defteri ailesine ve değerli seçki kuruluna gönül dolusu teşekkürler ediyorum... Her daim sonsuz saygılarımla... |