Camlarından su sızan bir otobüste
Yarın olsa da yedeklesek geçmişi
Tertemiz yalnızlık
Umutsuz emelleri var çocukların
Uzunca bir koridorda koşuyor yaramız
Sonsuz bir yankının çekip gitmesi demek
Delirmiş bir çiçek, öyle ki unutmuş açmayı
Ne dinlesemde bastırsam bu uğultuyu
Bu yalnızlığın uğultusu
Kolayca harcadığım şu canlarım
Anlarsın ki hiçbir şey senin değilmiş
Bu kadar gizemi nasıl taşırız dünyaya
Bu kadar yakınken nasılda uzak görünür
Gözlerimiz hatta ellerimizle bağlanmış
Tutsak, virane bir şehirden göçüyoruz
Hem tutsak hem kanatsız
Yıkılan tüm dağları yeniden unutuyoruz
Bir kez daha, belki de son kez daha
Kıskanır gibi bakmak
Anlamadım ben, nefret sandım
Her gün biraz hüzün bulaşıyor elimize
Biraz daha küçülüyor dürüstlük
Bu sonsuz yangın devam edecek
Devam etmeli yanılgı
Uçmalıyız bu şehirden
Kanatsız.