Altı şubat, seher vakti,
Maraşta koptu kıyamet.
Pazarcığa hüzün çöktü,
Uykuda geldi alamet.

Çürük damlar bir bir uçtu,
Uykular bölündü kaçtı,
Kimi helallik verirken,
Kimi de vedasız göçtü.

Ocaklar yuvalar söndü,
Duyan divaneye döndü,
Yıkılmış hep köşe bucak,
Bu nasıl bir kara gündü.

Evler oldu birer mezar,
Felek kara, yazı yazar.
Yavrusundan ayrılanlar,
Ardı sıra, meler gezer.

Kara haber, tez ulaştı,
Yüreklere, ateş düştü,
Kırık dökük dört yanımız,
Hastaneler, dolup taştı.

Yol üstünde dertli ana,
Dolanıyor, yana yana,
Yavrusunu kayıp etmiş,
Feryat eder, döne döne.

Ambulans siren çalıyor,
Doktor yarayı sarıyor,
Toplanmış AFAD ekibi,
Enkaz da canlı arıyor.

Oluk oluk, gözde yaşlar,
Kaynamaz kazanda aşlar,
Sanki mahşer, yeri gibi,
Yıkılmış duvarlar taşlar.

Derin çukur kazıyorlar,
Tek tek isim, yazıyorlar,
Caddelerde, sokaklarda,
Devriyeler, geziyorlar.

Önümüzü, kesti yollar,
Lâl oldu konuşan diller,
Şafaklarda, belli oldu,
Başımıza gelen hallar.

Şu maraşın yapısına,
Kan bulaştı, tapusuna,
Nice hısım akrabalar,
Kilit vurdu, kapısına.

Tahta kazık, çakıyorlar,
Taze fidan, dikiyorlar.
Sevenlerin boynu bükük,
Garip garip, bakıyorlar.

Yastıklar taş, yorgan demir,
Elbistana, çöktü umur,
Kime kızak, kime küsek,
Yüce Haktan geldi emir.

Kul Erdemî ağıt çaldı,
İki gözü, yaşla doldu,
Geceden yatağa düşen,
Derin uykulara daldı.

Oy maraş maraş maraş,
Yaslı maraş, puslu maraş,
Zahmarının, ayazında,
Dondu maraş, yandı maraş.

Erdemî
19.02.2023