Cennetin kuşlarını, yazar iken ağladım
Ciğerim parça –parça, yüreğimi dağladım
Olan oldu diyerek, ellerimi bağladım
Ufuklara bakarken, aldı beni götürdü.
*
Rahatça uyudular, yarasız ve beresiz
Kurtarma ekipleri, soruyordu süresiz
Duyan var mı diyene, yer altından çaresiz?
İmdat diyen çığlıklar, yedi beni bitirdi,
*
Bütün deprem kuşları, layıktır saygılara
Sevinçle muhabbetler, dönüştü kaygılara
Acıların tarifi, sığar mı duygulara?
Kalkmayasıya geldi, içerime oturdu.
*
Gece gündüz ayakta, sarı tüyler derimde
Gözyaşımın adı var, akan her bir terimde
Kesilmiş tavuk gibi, duramadım yerimde
Delirmemek mümkün mü, aklımı da yitirdi.
*
Sıcacık yataklarda, gitseydiler isterdim
İstenilen olmuyor, örneklerle gösterdim
Davetsiz misafire, ben olsam da pes derdim
Ölümün gerçekliği, beni bana getirdi.
*
Gönlümden geçen şuydu; hiçbir kimse ölmesin
Her can sağ salim çıksın, kimsesizler olmasın
Bebeklerin ardında, beklediği kalmasın
Kimseyi ayırmadı, torpil ya da hatırdı.
*
Necati hisleriyle, derdin ortağı oldu
Üzüntüden kahroldu, o da saçını yoldu
Bir tek tesellisini, şiir yazmakta buldu
Bu felaket milleti, komalara yatırdı.
*
Necati OCAKCI
11.02.2023
ANTALYA